دلم را می نوازم آرام آرام

      

گاه می بندم دو چشمم را به رویِ تمامِ هراسهای خویش

و در این ندیدن است .. که دلم را می نوازم آرام آرام

و لبریز می شود جامِ دلم

از شراب کهنه ای

که مستی اش مدام است و صبحش  بی  خُمار

گاه چه سر خوشم با نوایِ سازِ خویش

نوایی که جز خودم هیچکس به آن گوش نمی دهد

صدایی که تا نفس می کشم .. در سینه ی  من است

و من می خوانم  ..

 تمامِ ناگفته هایم را ..

همراهِ این نوا ..

و من می خوانم ..

همراه این نوا ..

 رازهایِ پنهانِ خویش