روز پاداشِ صبوریِ شبیست که در دلش شمعِ امید روشن است

خدایا نگیر از هیچ دلی امیدش را

یا به وقتِ تاریکی ، ذهنِ سپیدش را

خدایا نگیر از چشمِ هیچکس ،نگاههایِ نرم

یا به وقتِ  شب و سرما ،امید به صبحِ گرم

خدایا بمان و به جانها صبوری بِدَم

تا نَشَن خسته از آه یا که غم

باز کن پنجره یِ دلِ قشنگت را ..بهار پشتِ پنجره است تا که عطرِ شادیِ تو را نفس کشد

در زمستانِ دلت نمان هرگز 

تا بهاری باشی برایِ  خود .. بهاری باشی برایِ دلهایِ اطرافت 

تا جوانه هایِ وجودت سبزیِ دوباره ای یابَند 

و به یاد بیاوری باقیِ قشنگیها

گمان مبر هرگز که درهایِ زندگی همیشه بر آن پاشنه هایی می گردند که می خواهیم

بیشتر به این فکر کن که .. اگر یک در بسته شد .. دری دگر باز کنی

دری به سویِ هر آنچه دوست داری .. دری به سویِ امیدهایِ قشنگ

هیچوقت برایِ تازگی دیر نیست .. وقتی که هنوز  هم .. نفس هایِ تازه تازه می کشیم