( ......... )

       

بگو سرما ... می گم ... تو گرمم کن

بگو که شب ... می گم ... مهتابِ شبِ منی

بگو باران ... می گم ... چترِ احساسم باش

بگو نسیم ... می گم ... توئی نسیمِ دلپذیرِ من

بگو درخت ... می گم ... بیدِ مجنونم باش

بگو که گل ... می گم ... تو گلِ سرخِ دلِ منی

بگو که یاد ... می گم ... از یادت مرا مَبَر

بگو خورشید .. می گم ... از تو وام می گیرد او گرما

بگو گنجشک ... می گم ... کنارِ حسِ تو قشنگتر می خواند

بگو که یاکریم ... می گم ... که با وجودِ تو زیباست

بگو که روز .. می گم ... که من ... می گم که تو ... می گم که ما

بگو که صبح ... می گم ... با تو روشن است

همه ی این حسها خود به خود قشنگَند و خواستنی

اما .... تمامشان ... قشنگترین هستند ..

وقتی ......

فقط وقتی .......

که تو ..............

با منی .............

( .................... )

لبریز می کنم مشامِ جانم را از عطرِ زندگی .. تا خالی کنم دلم را ا

         

         من دور خواهم شد به سادگی           از هر حسی که خسته می کند دلم

با من باش

             

امروز دل به دلِ آسمان خواهم داد ......

و تن به قطره هایِ دلش .....

گونه هایم ملتهبند .....

خنک خواهم شد در کنارِ قطره هایِ او ...

بارانِ من .. یک امروز از کنارم تکان نخور ....

با من باش .. تا به لمسِ زیبایت برسم .....

                                        

من اینجایم ..

جایی در کنارِ شب ..

کنارِ بیکرانِ این دنیا ..

        

من .. اینجایم .. جایی در پشتِ پنجره ..

و در سکوت به تماشایِ دلهایتان نشسته ام ..

از دلم نمی روید .. از یاد نبرید مرا ..

بگذارید دلم خوش باشد که در خاطرِ شما هستم

دنیای کوچک من

  

دنیایم کوچک است ..

به کوچکیِ دلم ..

دنیایم را هر روز ..

دستم می گیرم و راه می افتم در کوره راهِ زندگی

دنیایت .. کوچک که باشد ..

همه جا با توست ..

بر دوشت هیچ بارِ اضافه ای سنگینی نمی کند ..

و هر روز .. دنیا دنیا .. زندگی خواهی کرد ..

و من .......

عاشقِ دنیایِ کوچکِ دلم هستم ..

شبِ آرام

    

در زیر نورِ نقره فامِ ماه ...

با دلی که می تپد تا همیشه برایِ لمسِ زندگی ...

می گریزم از هر چه تاریکی ..

و پناه می برم به نورِ نقره ایِ ماه ...

و دلم را رها می کنم ...

در لحظه هایِ دلپذیر و لبالب از سکوتِ شب ...

و دور می کنم از دلم .. هر چه ترسِ شبانه است ...

در شبِ خیالم اثری از ظلمت نیست ..

در شبِ خیالِ دلم اثری از رنج و محنت نیست ..

هر چه که هست ..

نور است و روشنیِ ستارگانِ درخشان و پُر امید ..

و من ...لذت می برم ...

از ضیافتِ شبانه ای که با ماه .. آسمان .. و .. ستارگان دارم ..

تو هم بیا ...

بنشین ...

قطره ای بنوش از برکه ی رویا ..

و مست شو از این شرابِ غیرِ انگوری ...

مجلس بی ریاست .. راحت باش

سلام گنجشکها .. سلام یا کریم .. سلام لحظه هایِ امروزم

            

    همواره باید عبوری داشت                        کاش این عبور قشنگ باشد

                          

زیباست .. نگاه کردن به گلبرگِ گلی .. زیرِ نورِ دلپذیرِ ماه

زیباست .. لبریز بودن از عطرِ دلپذیرِ حضورِ قشنگی در خانه ی دلت

زیباست .. در یادی .. خوانده شدن به نام

آن زمان که با همه ی حست ..

بشنوی یکی با تمامیِ وجودِ خود صدا می زند تو را

زیباست .. شب .. باران و قطره ها

وقتی .. در یادی نشانی از وجودِ خود می یابی

چنین شبی .. تاریک نیست

چنین شبی .. سرد نیست .. ساکت نیست

چنین شبی  پر است از یک حسِ قشنگ

که می گیرد از دلت .. هر چه دوده هست یا زنگار

و زلال می کند تمامیِ تو را

قشنگ است .. لبریز بودن از عطرِ حضورِ گلی

 

 

 کاشکه یه روز با همدیگه سوار قایق می شدیم
دور از نگاه ادما هر دومون عاشق می شدیم
کاش آسمون با وسعتش تو دستامون جا می گرفت
 گلای سرخ دلمون کاش بوی دریا می گرفت
کاش تو هوای عاشقی لیلی و مجنون می شدیم
باد که تو دریا می وزید ما هم پریشون می شدیم
کاش که یه ماهی قشنگ برای ما فال م یگرفت
برامون از فرشته ها امانتی بال می گرفت
با بال اون فرشته ها تو آسمون پر می زدیم
به شهر بی ستاره ها به آرومی سر می زدیم
شب که می شد امانت فرشته ها رو می دادیم
مامونو می بستیم و به یاد هم می افتادیم
کاشکه تو دریای قشنگ خواب شقایق می دیدیم
خواب دو تا مسافر و عشق و یه عاشق می دیدم
کاشکه می شد نیمه شب با همدیگه دعا کنیم
خدای آسمونا رو با یک زبون صدا کنیم
بگیم خدای مهربون ما رو ز هم جدا نکن
هرگز به عشق دیگری ما رو مبتلا نکن
کاش مقصد قایق ما یه جای دور و ساده بود
که عکس ماه مهربون رو پنجره اش افتاده بود
کاش اونجا هیچ کسی نبود
یه وقتی با تو دوست بشه
تو نازنین من بودی مثل حالا تا همیشه
کاشکه به جز من هیچ کسی این قدر زیاد دوست نداشت
یا که دلت عشق منو اول عشقاش می گذاشت
کاش به پرنده بودی و من واسه تودونه بودم
شک ندارم اون موقع هم این جوری دیوونه بودم
کاش تو ضریح عشق تو یه روز کبوتر می شدم
یه بار نگاه می کردی و اون موقع پر پر می شدم
کاش گره دستامونو این سرنوشت وا نمی کرد
کاش هیچ کدوم از ما دو تا هیچ دوستی پیدا نمی کرد
کاش که می شد جدایی رو یه جایی پنهون بکنیم
خارای زرد غصه رو از ریشه ویرون بکنیم
کاش که با هم یه جا بریم که آدماش آبی باشن
شباش مثه تو قصه ها زلال و مهتابی باشن
کاشکه یه روز من و تو رو تو دریا تنها بذارن
تو قایق آرزوها یه روز مارو جا بذارن
اون وقت با لطف ماهیا دریا رو جارو بزنیم
بسوی شهر آرزو بریم و پارو بزنیم
بریم یه جا که آدماش بر سر هم داد نزنن
به خاطر یه بادبادک بچه ها فریاد نزنن
بریم یه جا که دلها رو با یک اشاره نشکنن
بچه ها توی بازیشون به قمریا سنگ نزنن
جایی که ما باید بریم پشت در زندگیه
عادت مردمش فقط عشقه و آشفتگیه
چشمامونو می بندیم و با هم دیگه می ریم سفر
یادت باشه اینجا هوا غرق یه دلواپسیه
اما از اینجا که بریم فقط گل اطلسیه
ترو خدا منو بدون شریک شادی و غمت
مثل همیشه عاشقت مثل گذشته مریمت  

 مریم حیدرزاده

نزدیکتر بیا

   

نزدیکتر بیا ..... دل بسپار به سازِ دلم

با همه غمی که گاه .... در نغمه هایش دارد

تقصیر از من نیست ...... تقصیر این دل است

که نغمه هایش همیشه شاد نمی شوند

اما ..... تو بیا

نزدیکتر بیا ... چرا که در حضورِ تو

از یاد می برم ..... غمهایِ دلم

تو سرود قشنگی  باش تا که من

نوای شادی باشم کنارِ نغمه هایِ تو

 

یادِ تو را از هوایِ صبح می بلعم در دلم ....

تا با یادت ... امروز را هم عاشقانه سر کنم ....

بی یادِ تو ... دلم تنهاست ...

و دلم ... از تنهایی همیشه می گیرد ....

با تو ... اما ... همیشه شادم من ....

چون که تو ... همیشه با منی ...

بعد از خدایِ آسمان ...

 این نگاهِ توست که نگرانِ دلِ من است

و من ... دوست دارم که تو

چشم به راهِ من باشی

که حس کنم ...

هستم ...

جایِ امنی کنارِ قلبِ تو ...

من دلت را ترک نمی کنم ...

تو .. دلم را از دلت بیرون نکن هیچوقت ...

کاری که عادت آدمهاست ...

تو را فرشته می خواهم ...

فرشته ای که در همه حال نگهبانِ دلِ من است

فرشته باش برایِ من و دلم که دوست دارد تو را

بمان در ثانیه های من

                   

وقتی می ترسد این دلم از نبودِ تو

در ثانیه های شب ..

 که جز سکوت هیچکس صدا نمی زند مرا

تنها یادِ نگاهِ مهربانِ توست که آرام می کند دلم

یادِ نگاهِ صاف و ساده ی دلت

یادِ حرفهای کودکانه ات

یادِ نوازشهای پاک و خالصانه ات

و من ... می بندم دو چشم خویش

تا پر کنم دلم ..... از حس حضور تو

تا که شب ... با نور چشم تو

سپید .. به رنگ سحر شود

تا نترسم بدون تو

تا نگیرد دلم از سیاهی و سکوت

تا مبادا دلم بدون تو .. در به در شود   

خواب زمستانی دل

   

می خواهم که بخوابم در زمهریر دل

 تا زودتر تمام شود زمستانش

تا نشنوم  هیچ سخن  از عشق

تا نبندم دل به هرم دستانش

من و یادت

                           

من و دریا و گل یادت شادیم

در شبی که سرده

در شبی که ساکت

در شبی که ابرش

ترک باران کرده

درد تنهایی من

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

من و شب و ستاره ها خوشحالیم

امشب دل من  تنها نیست ...

امشب  اثری  از غمها نیست ...

امشب دل من  ستاره باران شده است ..

امشب دل من .. غرقِ تمنا شده است ...

مرسی از خدایِ ستاره ها ...

که می کارد در نگاهِ دلم ..

دانه .. دانه .. ستاره هایش را ..

و روشن می سازد .. شبِ من ..

        

قشنگ است که تمامِ حست را جمع کنی ..

 بریزی در یک گل ...

و هدیه  کنی .. به آنکه دوستش داری ..

قشنگ است که لبریز از مهربانیِ دلی باشی ..

من پُر از این حسِ قشنگم امروز ..

گلِ احساسم هدیه به تو ..

امروز نفس های دلت را عمیق تر بکش .. تا زندگی را زنده تر کنی

 

امروزِ دلِ من  آرام است ......

کاش هیچ اتفاقی بر هم نزند آرامشِ مرا .....

کاش دنیا با من مهربان باشد ....

و من .. در خیالاتِ سپیدم .. به بیکرانِ آبی برسم ..

آنجا که وسعتش .. نگاهم را عمیقتر می کند ..

آنجا که آرام است و رام ..

کاش .. در خیالاتِ سپیدم .. به آسمانها برسم ..

از آن بالا .. حتم دارم که زندگی قشنگتر است ..

از آن بالا .. بزرگترین ها هم ذره اند ..

و من با بالِ خیالِ خود  .. تیزپروازترین پرنده خواهم بود ..

وقتی همه چیز زیرِ بالهایِ تو باشد ..

مسلط و قوی .. همچو عقابی هستی ..

که عشقش .. پریدن است ..

امروز .. من در آسمانِ دلم .. رها خواهم شد ..

امروز .. محوِ شنیدنِ تنها یک صدا خواهم شد ..

صدایی از درونِ خودم .. که به من می گوید ..

فرشته ......

لذت ببر از لحظه های خود ...

 هیچ لحظه ای بر نمی گردد ...

نفسهایِ دلت را عمیق تر بکش ..

تا پُر کنی مشامِ جانت را از عطر و بویِ زندگی

گاهی .. کمی بخند .. تا یادت نرود که زنده ای هنوز

                    

برای یک تشنه ... گاهی یک قطره ... یک دریاست

برای یک خسته ... گاه یک لبخند ..  تمامِ معنیِ دنیاست

برای یک عاشق  ... گاه یک بوسه .. عمقِ یک معناست

برای یک دلِ غمگین .. گاه یک دوست .. امیدِ فرداهاست

پس هیچوقت دستِ کم نگیر .. معجزه ی باران را .. یا سِحرِ یک لبخند

به هر بهانه ای که توانی .. گاهی .. هر طوری که شده ... حتما ... کمی بخند

                  

نیم روزِ دیگری  از عمرِ من گذشت ....

و این صفحه ی سفید .. پناهِ دوباره ی من است ....

در فرار از خستگیهایم .. باز هم دست به دامانِ نوشتن شده ام ....

می خواهم بنویسم ... باران

می خواهم بنویسم ... دریا

می خواهم بنویسم .. رویا

و نفسی عمیق تر بکشم ....

نیم روزی دگر مانده است هنوز ....

می خواهم .. از عصر و شبم .. تصویرِ بهتری بکشم ...

خستگی .. عجیب خسته می کند مرا ...

می خواهم دور شوم از هر حسی که خسته می کند تن و جانم را

خدایا .... کنارم باش .... جُم نخور از کنارِ دلم

با این حس .... حتما لبخند خواهم زد به رویِ زندگی ام

تاب می خورم بر تابِ بیتابیِ خویش

                                                

کجاست دستی که مرا تاب دهد در اندیشه هایِ گرم

چرا پشتِ من خالیست ؟؟

بر تابِ احساسِ بیتابم .. تاب می دهم خود را

نگاهی پشتِ سر دارم ..  تا شاید .. ببینم دستِ گرمی را

نگاهم خیره می ماند ... دلم خوب می داند

که دیگر هیچ دستی .. تاب نخواهد داد .. تابِ بیتابِ احساسم

و من .. باز هم تنها .. تاب خواهم خورد ..

در میانِ باغِ احساسی که یک روز عاقبت ..

در میانِ آن  یکه و تنها .. در غربتی غمگین ..خواهم مرد .

کاش بعد از من ...

دستی ...

 تابِ خالیِ احساس را ... تابی بدهد

به یادِ حسِ بیتابِ امروزم ..

به لبِ خسته ی خود .. خنده ی نابی بدهد

کاش گنجشکها امروز به دادِ دلم رسند ..

دلم تنهاست .. خودم تنهاتر از دل ..

تا زنده ام .. برای شادیِ روحم دعا کنید ..

بعد از مرگ دعا نمی خواهم ..

عشق .. سرما .. دلِ کِرِخت

                    

بین عشق و بی تفاوتی نَخیست باریک ...

 آنجا که از سردیِ رابطه ..

 قلبت .. کرخت می شود ...

 و هر چقدر هم که دلت را .. ها .. کنی .. گرم نمی شود

بیخود نیست که مردمان گاهی روی احساس یکدیگر سُر می خورند ..

بسکه یخ زَدَست ...

در زمهریرِ دل .. گاه .. عجیب گرفتاریم 

شب با تو زیبا می شود

                        

شب با وجود تو  .. شاعرانه می شود

و من .. با تو .. از هیچ شبی نمی ترسم

و من .. با تو .. در سکوتِ شب .. پُر از حرفم

و من .. با تو .. شعرِ عاشقانه می گویم

و من .. با تو .. تا همیشه می خندم

اگر دوست داری خنده های دلِ مرا

تا همیشه پیشِ  من و  دلم بمان

چون  که تو ..  خودت  .. لبخندِ دلِ منی

زیر آسمان شب

                   

          زیرِ آسمانِ شب ... می چرخد و می چرخد و می چرخد این دلم

      تا گیج رود سرش ... تا فراموش کند که قلبش خانه ی غمها شده است

مست از شراب غمم امشب .. اسیر آه دم به دمم امشب

          

شب است و من و خیالاتِ شبانه ی ِ من  ...

شب است و من و دلی بریده  و زخم ...

شب است و من و شمع و تنهایی ...

شب است و دلی در میانه ی ِ  وَهم ...

شب است و تب است و جمله هایِ دیوانه ...

شب است و من و پیاله یِ غم ..

غرق در بیقراری دلم بودم .. که نوای گنجشکان .. به داد دلم رسید و

                

آرامشِ لبریز از بیقراریم ببین

که در سکوت .. بی صدا نشسته ام

اما در دلم .. امواجِ سهمناکِ افکارِ ناگزیر ..

بیداد می کنند ...

می ترسم که در سکوت ..

غرق در دریایِ دلم شوم یک روز

وای خدایِ من ..

 آوایِ گنجشکانت .. به ( آنی ) سکوت دلم را بر هم زد

و من چه خوشحالم .. که صدایشان از آرامِ ذهنم به درونم نفوذ می کنند

بیقراریشان در ادامه ی حیات ... آرامشیست برایِ دلِ بیقرارِ من

خدایا مرسی که در یک لحظه ..

میانِ حسِ بیقراریم .. صدایشان را به رُخِ دلم

کشاندی و من حس کردم که تنها نیستم ..

خدایی هست .. خدایِ گنجشکان

دوستت دارم خدا ..

صبحم را با نوایِ گنجشکانت شروع خواهم کرد ..

به امیدِ لحظه های بهتری

داشتم به یه روز دیگه فکر می کردم .. به سکوتم .. به آرامشی که می دهم به

دیگران و به دلم که طوفانیست و لبریز از التهاب .. که ناگهان صدای گنجشکها حال

و هوامو تغییر داد .. عجیبه که وقتی داشتم سطرهای اول این حرفهارو می نوشتم

اصلا صداشون رو نمی شنیدم .. اما درست همون لحظه که ترسم گرفت از اینکه

روزی در سکوت غرق دریای دلم بشم .. صداشون تو گوشم پیچید .. و من در یک

آن .. زیر و رو شدم!! دیوانم ؟؟؟ شاید !! اما الان حس بهتری دارم .. حس زندگی

به رسمِ یک گنجشک .. که در پیِ آب و دانه می رود .. که از سبزه و درخت و گل

و شبنم .. بوسه می چیند ..

که زنده است ..

من هم زنده ام .. باید که زندگی کنم .. امروز غصه بی غصه .. لبخند می زنم به

روی زندگی ...

سلام ای خدای من ... سلام زندگی

دلم را می نوازم برای تو .. بشنو صدایش را

         

بشنو نوایِ سازِ مرا

که از دور دستِ دور .. برایِ دلِ تو می زنم

تو نیستی و من .. به جایِ تو .. می نوازم در گوشِ باد

تو نیستی و من .. به جایِ تو .. می نوازم در گوشِ قاصدک

باشد که باد .. این نسیمِ پائیزی

برساند به گوشِ تو عاشقانه های مرا

هر وقت .. هر جا .. که نسیم .. دستی به موی تو کشید

هر وقت .. هر کجا .. که مشام جانت را پر کردی از عطر پائیزی

یادم کن .. چون که من در هر نفسی که این هوا را به ریه می کشم

اسمت را در دلم زمزمه می کنم

تا بچسبد به دلم .. هر لحظه این هوا

امروز من .. آغوش باز کن .. من را در پناه خود بگیر .. تا با جرات

                           

ای خدای آسمانِ دلم ...

قلم موئی به دستم ده ...

و رنگهایی .. از جنسِ گل و شبنم ...

می خواهم امروزم را ...

به رنگِ طراوت و شادی بکشم ...

کمکم کن .. خدایِ آسمانِ دلم ...

نقاشِ ماهری نیستم ...

کمک می خواهم ...