حریر دل♥ ♥ ♥
گهگاهی سفری کن به حوالی دلت شایداز جانب ما خاطره ای منتظر لمس نگاهت باشد
حریر دل♥ ♥ ♥
گهگاهی سفری کن به حوالی دلت شایداز جانب ما خاطره ای منتظر لمس نگاهت باشددرباره من
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
نمی خواهم گلی باشم میان باغ پرخاری؛درختی خالی ازآواز شیرین چکاوکها؛ویا جویی نشسته بی ثمر درحسرت یک قطرۀ باران، ویا درچشمهای عابران مانند یک تندیس زیبا جلوه گر باشم، نمی خواهم چوبرگ زرد پاییزی به زیر گامهای هرکس وناکس فنا گردم،نمی خواهم چوجغدی پیر بر ویرانه های لانۀ عشق آشیان سازم ویا چون قمری شوریده بر هر شاخۀ هرزی بیاسایم؛ نمی خواهم میان دام چاه تیره و گنگی شراب خانگی نوشم؛ ویا در کاخهای پوچ و کاذب اهریمنان با جامه های پر زر و زیور بروی پوست بیچاره آهویی چو گرگی گام بردارم؛اگرباشم بهاری شادو رویایی گذرها میکنم ازبوته های سبز؛ازبال کبوترها؛زگندمها؛زعطرخوب مریم ها چه حالی می دهم گلدان خالی را؛مشوش می کنم اندیشۀ سرد زمستان را؛ بهرویرانه رنگی تازه می بخشم، بهر دل آرمانی تازه می بخشم؛می آویزم بگوش برگ وبستان پچ پچ صدغنچۀ رنگین؛ زعمق برگها شبنم بسازم نرم نرم و ناز وپاورچین؛ زدوری زمستان ابرها گه اشک می بارند وآوازی زروی خشم می خوانند؛ بخوانند وببارند؛این بهاران وجودم کی زابری تیره می گردد؟؟منم اکنون بهاری شاد و رویائی؛ تو هم مهتاب زیبای بهارانی
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
در شبم .. مهتابی. بر دلم .. می تابی. سر بر شانه یِ تنهائیِ من .. می خوابی. و به سازِ دلِ دیوانه یِ من .. می رقصی. با من تو بگو که چرا .. در قفسِ خواب و خیالِ دلِ من .. محبوسی؟
ادامه...
......
گاه چه سخت می شود فهمید آدمها را
آدمهایی که با یک غوره سردیشان می کند و با یک کشمش گرمیشان
و من ... گاه چه بیهوده می کوشم ...
که بفهمم آدمهایی را که خود نیز خود را نمی فهمند
گاه .. چه سخت است ماندن در میان دو راهیِ احساس
احساسی که به تو می گوید ... یا قبول کن ... یا بقبولان
و من ... گاه چه بیهوده می کوشم که بقبولانم حرفم را
و من ... گاه چه بیهوده می کوشم که قبول کنم حرفی را
و در نهایت ... باز هم به سکوت می رسم
و من ... باز هم می بندم لبانم را
و من ... اینجاست که باز هم هیچ چیز دلم نمی خواهد
و من ... اینجاست که باز هم در خودم غرقم
کاش کمی بیشتر می فهمیدم
یا که کاش ... آدمها اینقدر پیچیده نمی شدند برای من
سخت است ... که نفهمی ... چه می گویند
سخت تر این است ... که بفهمی ... اما ...
این دانستن دردناک باشد برای تو و دلت ...
و سخت ترین این است ...
که میانِ این همه آدم ...
گاهی .. عجیب .. تنهایی
می دانم که می دانی که چرا
چون که گاهی ....
هر کدام از ما آدمها ...
آن طوری که می خواهیم می فهمیم حرفِ هم ..
نه آن گونه که هست ..
کاش جور دیگری بودیم ..
نمی دانم !!
